Ik ben de enige met mijn herinneringen. Vaak waren er andere mensen bij maar die hebben hun eigen herinneringen. En deze andere mensen hebben hun eigen visie op mijn herinneringen. Maar ze hebben zeker niet mijn herinneringen.
Vaak denk ik met vreugde terug op mijn leven maar er zijn gebeurtenissen geweest die mij boos of verdrietig maken. Deze gebeurtenissen waren dan pijnlijk, vernederd of gewoon afschuwelijk.
Dat is soms zo fijn aan herinneringen. Ze zijn van jou. Maar het kan ook een grote val zijn. Als ze alleen maar negatieve gevoelens bij je oproepen. Door in je negatieve herinneringen te blijven hangen kan je behoorlijk van slag raken. Je wordt weer verdrietig, boos en je kan je dag daardoor behoorlijk verpesten. Ik heb dit helemaal van onder tot boven gedaan. Alle kanten van de herinneringen bekeken en uitgewerkt en uitgeplozen.
Zelfs jezelf verwijten maken hoe je het allemaal anders had kunnen doen met een één of andere “wat als” oplossing.
Maar wat bereik je ermee behalve een verpest humeur? Niets, helemaal niets.
Het verleden waar mijn herinnering vandaan komt is al gebeurd. Ik kan er niets meer aan veranderen. De waarde die ik vandaag hecht aan mijn herinneringen kan ik ook zien als een levenservaring die ik geleerd heb. Of ik deze nu nodig had of niet. Je kan er zwaar aan tillen maar de gebeurtenis is al achter de rug. Hoort in het verleden, dat verleden dat we niet meer kunnen veranderen of terugdraaien.
Wat ik wel kan doen in mijn verdere leven is zorgen dat mijn herinnering aan vandaag een positieve is. Door mijn best te doen er een vrolijke, mooie dag van te maken.
En morgen? Daar zijn we nog niet. We zijn nog druk bezig met het plezier vandaag.
