Niet zo lang geleden sprak een vriendin haar kijk op haar leven uit. Het kwam erop neer dat ze niet zo heel erg gelukkig was met haar leven. Ze weet dat het haar veel beter afgaat dan de meeste mensen. Ze is mentaal sterk, onafhankelijk, lichamelijk gezond en heeft het financieel ook geregeld. In de ogen van de gewone mens is het een goed leven. Alleen niet in haar ogen.
Zij is niet opgegroeid in het leuke liefhebbende gezin wat iedereen zag. Het gezin waarin zij opgroeide werd geregeerd door een narcistische moeder, die alle leden in het gezin en ook de verdere familie tegen elkaar opzette. Dit gebeurde allemaal achter gesloten deuren dus de wereld was overtuigd dat het gezin een voorbeeldig gezin was.
Als je dan ook nog eens het zwarte schaap in dit gezin bent dan heb je het niet best. Mijn vriendin was dit zwarte schaap. En had dit niet in de gaten. Ze hadden haar overtuigd dat zij het probleem was of veroorzaakte.
Binnen de muren van elke narcistische relatie gelden regels. Als slachtoffer ken je deze regels wel en ook weer niet. De regels veranderen aan de hand van wat de narcist op dat moment nodig heeft. De levenssituatie is angstig en onzeker.
Normaal waarschuwt je intuïtie als er iets niet klopt, maar door het voortdurend veranderen van de regels raakt je intuïtie in de war. Je natuurlijke waarschuwingssysteem is ontregeld.
Mijn vriendin kreeg relaties en vriendschappen. Met leuke normale mensen. En kreeg door dat er dingen binnen andere gezinnen anders gingen. En vond dat leuk en praatte erover bij haar familie. De moeder zag dat haar zwarte schaap, haar bron van energie, op het punt stond op los te breken. Dus deze moeder ging deze nieuwe vorm van realiteit ontkennen en de moeder ging mijn vriendin wijzen op de dingen die volgens haar controlerend waren en niet gezond. Op deze manier creëerde de moeder een band, een ongezonde maar mijn vriendin die nooit een band had met haar moeder ging daar vol voor. Jammer genoeg was dit niet goed maar mijn vriendin had ook verlangens. Iedereen wil gezien en gehoord worden en mijn vriendin voelde dit uiteindelijk, ze werd eindelijk ook gezien en gehoord.
Vriendschappen werden verbroken en nieuwe ontstonden. Ze ging relaties aan en vaak brak de moeder die band die mijn vriendin zo graag wilde. Uiteindelijk is ze relaties aangegaan met de verkeerde mannen, ook narcisten. Ze kreeg er kinderen mee en dit werd ook een narcistisch gevecht.
Als mijn vriendin dus terugkijkt op haar leven dan is haar conclusie dat ze het leven niet leuk vindt. Dit is gebaseerd op het feit dat ze nu weet hoe een liefdevol gezin eruit ziet en ook hoe een liefdevolle en vooral respectvolle relatie eruitziet. Ze heeft dit nooit gehad.
Als een ander dit nú ontkent en haar zegt dat ze het toch goed voor elkaar heeft, dan weet ze dit. Maar het gaat haar erom dat haar realiteit ontkend wordt.
Haar realiteit is haar waarheid. En als je bent opgegroeid in een gezin waar een narcist regeert dan weet je dat je realiteit altijd ontkend is. De narcist is namelijk heel erg bang dat de waarheid over de narcist bekend wordt. En gaat heel erg ver in het ontkennen van de waarheid. Een eigen kind wordt gebruikt, kapot gemaakt, misbruikt, geestelijk en lichamelijk misbruikt om de macht te behouden en zo de waarheid buiten de deur te houden.
Mijn vriendin is sterk, weet de waarheid en gaat deze niet meer uit de weg. Ze heeft de moed gehad haar leven te gaan leiden volgens haar eigen normen en waarden. Heeft grenzen gesteld, veiligheid en eigenliefde ontwikkeld. De narcisten in haar leven vrezen haar waarheid en gaan nog steeds ver om deze waarheid verborgen te houden. Ik sta achter haar waarheid. Ik ben trots op haar. Ik steun haar. Ik bescherm haar.
Jouw waarheid is niet altijd leuk voor een ander of voor jezelf maar als je je eigen levensverhaal ontkent dan ontken je jezelf.
